İnsan birini çok sevdiğinde ve ondan ayrı kalmak zorunda olduğunda tüm hafızasını silmek, hiç yaşamamış olmayı diliyor. Birlikte yürünen sokaklar, birlikte dinlenen, söylenen şarkılar, gidilen mekanlar, herhangi bir koku veya tat yaşanılan her şeyi inadına hatırlatmaya, canını yakmaya çalışabiliyor. İşte bu hisleri tekrar tekrar yaşamamak adına Derya, dört yıldır bu mahalleye hiç gelmedi. Osman amcanın mekanına hiç uğramadı, orta şekerli Türk kahvesi içmeyi bıraktı ve bir daha vişneli dondurma yemedi.

Unutabilme yeteneği insanoğluna verilmiş en büyük hediyedir. Unutursan yaşamaya devam edebilirsin. Unutursan iyileşebilirsin. Tarih, unutulan acılarla doludur. Katliamlar, ihanetler, entrikalar, aşklar… Unutan kazanır, eğer kalıcı bir iz bırakmadıysa…

“Uzun zamandır tanıdığım insanlara karşı bile fazlaca mesafeli ve güvensiz olan ben, ona nasıl böyle güven duydum ve sevdim bilemiyorum ama kalbim çok derinlerden bir yerden bana ona güvenmem gerektiğini ve yolumu bulmamda bana yardımcı olacağını fısıldıyordu. O benim rehberim olacaktı, beni hayata karşı güçlendirecekti biliyordum.”

Nuray, Nuş ve Selvi… Kaderin birbirlerine sıkıca kenetlediği kimsesiz ama azimli üç kadın. Onları birbirlerine görünmez bir iple bağlayan bir şey var… Sessizliğin içine hapsedilmiş bir sır… Ve o sır artık ortaya çıkmak zorunda!