Hani derler ya “Eskiden olaylara verdiğim tepkiler ile şimdiki davranışlarım arasında dağlar kadar fark var.” Hakikaten öyle…

Haklılığımı savunmak, kendimi anlatmaya çalışmak için saatlerce dil döktüğüm, sinirlenip tüm duygularımı içime akıttığım masalara şimdi oturmuyorum bile… “Yok artık! Bu kadar da olmaz! dediklerim artık beni şaşırtmıyor. “İnsan işte” diyorum. Zaman; ona da öğretecek her şeyi… Hem de kafasına vura vura, alması gereken dersi aldırana kadar.

Benim için bu, muhteşem bir aydınlanma sürecidir. Kendini ve kişiliğini geliştirme yolunda başarılı olduğunun muazzam bir kanıtıdır.

Hayat gibi insan da değişime ve dönüşüme uğruyor. Sadece fiziksel olarak değil duygusal ve zihinsel olarak da büyüyor. Eskiden olaylara karşı verdiğimiz duygusal, ani ve yoğun tepkiler, yerini küçük bir gülümseme veya omuz silkmeye bırakabiliyor. Zamanla yaşanan tecrübeler, karşılaşılan insanlar ve üstesinden gelinen zorluklar, olaylara daha geniş bir perspektiften bakmayı öğretiyor. Artık her şeyin gelip geçici olduğunu, hayatın zorluklarının da ödüllerinin de bir döngü içinde olduğunu anlıyoruz.

Bir anda sihirli bir değnek dokunuyor sanki hayatına. Kalabalık bir ortamda, yanında duran insanların, hayatlarında neyi amaçladıklarını veya neden senin hayat döngüne dahil olduklarını asla anlayamadığın masalardan uzaklaşıp, özüne dönüyor, seni bir adım ileriye taşıyacak, ruhuna iyi gelecek birkaç insanla yoluna devam etmeye başlıyorsun. Anı yaşayamadığın, stres dolu ve sürekli kaosun hâkim olduğu ortamlarından sıyrılıp, güzel bir kahvenin kokusunda, nostaljik bir müziğin tınısında veya bir kedinin nefes alışında, huzuru ve mutluluğu yakalıyorsun.  Yağmuru daha çok sevmeye ve yalnızlıktan korkmamaya başlıyorsun.

Tüm bunlar hayat yolculuğumuzda ne kadar ilerlediğimizi gösteren işaretlerdir. Bireysel gelişimimize şükran duyup, bizi şimdiki versiyonumuza taşıyan her olay ve her insana teşekkür etmeliyiz.

Sevgiyle kalın,
02.12.2024