Geçen hafta, dijital platformlardan birinde bir diziye rast geldim. “Baby Reindeer”. Rahatsız edici olmasının yanında, o kadar etkileyici ve dramatikti ki, bende bıraktığı duygu yoğunluğundan kurtulabilmeyi henüz başarabilmiş değilim.

Başrol oyuncusu Richard Gadd, yaşadığı gerçek bir olayı ve bu olayın hayatını nasıl etkilediğini samimi ve güçlü bir performansla izleyiciye aktarıyor.

Başarısız bir komedyenin, barmenlik yaptığı bara, üzgün bir surat ifadesiyle giren Martha isimli kadına acıması ve tamamen iyi niyetle bir fincan çay ikram etmesi, iki karakterin de hayatlarını altüst edecek saplantılı bir hikâyenin başlamasına neden oluyor. Martha’nın takıntılı tutkusu, Gadd’ın yaşamını bir kabusa çeviriyor.
Martha; 5 yıl boyunca binlerce e-posta, mesaj ve telefon aramaları ile Gadd’i taciz ediyor, hatta bununla yetinmeyip, arkadaşlarını, Gadd’in eski sevgilisini hatta farklı bir şehirde yaşayan ailesini bile taciz etmeye başlıyor.

Sıradan bir konu gibi gözükse de bence hikâyenin en etkileyici kısmı, mağdur rolündeki Gadd’in, kendini taciz eden kadının davranışlarından rahatsız olmasına rağmen, uzun bir süre ondan şikayetçi olmaması. Çünkü Gadd başarısızlığını onun iltifatlarıyla kamufle ediyor, onun yorumlarıyla gururu okşanıyor, kendini onaylanmış ve tamamlanmış hissediyor. Öyle ki gönderdiği binlerce ses kaydını kategorilere ayırıp, kendini yetersiz ve mutsuz hissettiği zamanlarda, iltifatlarla dolu ses kayıtlarını dinlemeye başlıyor. Bir nevi Stokholm Sendromu.

İnsan doğası gereği karmaşık bir varlıktır. Duygusal, bilişsel, sosyal, psikolojik ve felsefi boyutlardaki bu karmaşıklık nedeniyle onları anlamanın ve belirli kalıplara sokmaya çalışmanın bir anlamı yoktur. Çünkü aynı sorun karşısında herkes aynı tepkileri vermeyecektir. Psikolojik birikimleri, travmaları, üstünlük ve aşağılık kompleksleri davranışlarına mutlaka etki edecektir.

Kısacası bu dizi bence, dijital platformlarda yayınlanmış, insanın karmaşık doğasını analiz edebilen, en başarılı yapımlardan biri.

İyi seyirler,
Sevgiyle kalın.
21.05.2024